ΤΟΤΕ, ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ (9)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ

ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΒΟΣ

Οι Βάρδουλες

Περίεργα γελούσε, γιατί 

κανείς δεν είχε καταλάβει
τι έλεγε ο ηλεκτρολόγος,
τι βούλιαξε το καράβι...''

Τα πούπαθε ο πρωτόμπαρκος

διαβατηριούχος εξιστορούσε,

κι ότι δεν είχε ναυτικού φυλλάδιο,
φαινόταν πως τον στενοχωρούσε.

Στου καραβιού τον πάτο
ήμουνα είπε εκεί κάτω,
και θα σας πω... μιά βάνα*                                 *στρόφιγγα
πως άλλαξε όλων τα πλάνα...

Μιά μέρα ο Α΄μηχανικός

με διαταγή του στον πυθμένα,

μια βάρδουλα* για να κλείσω                            *στρόφιγγα (σαν βρύση ας πούμε)

με βρήκε βολικό κι έστειλε εμένα,
την περιέλιξη πούκανα ν' αφήσω,
λέγοντας  δεν είναι δαύτο βιαστικό,
τσακίσου που όλο είσαι αρακτός
φτιάνεις μετά το μοτόρι αυτό.

Γλυστράω στη γραδελάδα
και δάχτυλα θα τραυματίσω
τα αίματα, πάω να σκουπίσω...
μα μέχρι αυτά να τα φροντίσω
από τον πόνο ξέχασα τη διαταγή...

Όλη η θάλασσα μέσα θα μπει,
η βάρδουλα πούμεινε ανοικτή,
και σούμπιτο το καράβι θα βρεθεί
σαν τον κινηματογραφικό Τιτανικό
τρύπιο, αραγμένο στο βυθό...''

Απίστευτο ; τότε να τα πω
απ' την αρχή λοιπόν,
μη ξέροντας για αυτό το λάθος,

ο Ινδονήσιος ο Σιμόν
βρισκόταν αμέριμνος στο βάθος
παρέα αυτός και Στόκολο,*                                *λεβητοστάσιο
δουλειές κείθε είχε να κάνει..

Έκπληκτος κάπου  εκεί

νερό βλέπει τον φτάνει,
τα πόδια του ήδη βρέχει,

κατουριεται πάνω του
κι αρχίζει αυτός να τρέχει
ουρλιάζει πνιγόμαστε,
χρειάζομαι νάρθει κι’ άλλος",
ήθελε κάποιον να τον βοηθήσει
ο κίνδυνος ήταν μεγάλος,
τη βάνα δεν μπόραγε να κλείσει,
είναι πολύ σφιχτή η γ@@@@νη...
ακούνητη μες τη σκουριά της

ξεφώνιζε, είν' κολλημένη.

Ο ένοχος πούμουνα εγώ
πήρα χαμπάρι στο λεπτό
καταχεσ@@@νος
τρέχω ...... τον βοηθώ...

Μιά βόλτα μοναχά την πάμε
κι ας ζοριζόμαστε κι οι δύο,

σνέλ*(γρήγορα στα γερμανικά)                          
ωρύεται, ''πάει το πλοίο''
ο Ελβετός ο καμαρώτος.

Το πλοίο άρχισε να γέρνει

χαμπάρι παίρνει και ο Πρώτος*.                               *μηχανικός
η στάθμη δώστου ν' ανεβαίνει
το πλοίο άρχισε να γέρνει,
μπουργκάνα* το νερό να μπαίνει                               *ναυτ. Μεγάλη εισροή

Από ψηλά φωνάζαν "Άντε, αργείτε...."
το πολεμάμε, απαντάμε, "ά γ@@ήτε''
τα χέρια μας πιαστήκαν,
θέλουμε χρόνο αρκετό...

Η θάλασσα, μας έφτασε,
μα όταν πήγε ως το λαιμό,
το νερό μας έσκιασε,
και πανικός μας έπιασε...

Έντρομοι τα παρατάμε
από το φόβο κατουρημένοι,
συνέχεια το νερό ανεβαίνει,
σερνόμαστε μισοπνιγμένοι...
στις σκάλες μπας προλάβουμε
τελείως πριν μπατάρουμε
στις βάρκες να σαλτάρουμε.

Το βούλιαγμα σταμάτησε
το πλοίο στον πάτο κάθισε
κι έφτασε ως το κατάστρωμα
η στάθμη... και τ’ ανάθεμα
είχε ήδη αρχίσει....''
πεντ’ έξη είχαν χύσει*,                                           *ναυτ. απολύσει
τον ηλεκτρολόγο τον υπαίτιο
τον είπανε και ''τέτοιο'',
στα νεύρα τους οι στεριανοί
που μ' ελικόπτερο 'χαν 'ρθει...
ξέρεις, οι γραβατωμένοι
απ' τα γραφεία οι σταλμένοι,
κι έβριζαν αυτοί αράδα:
μ@@@ες βουλιάξατε στη ράδα ?
τα κάνατε όλα σκατά !
πνιγήκατε ρε στα ρηχά ?
όσο γι αυτόν τον κερατά
που εμπιστεύτηκε δουλειά
στον άσχετο ηλεκτρολόγο
σε μας θα δώσει λόγο...

Έξαλλος ο πορτκάπτεν*
πήρε τότε το λόγο
χάμω θα τόνε πατήσω
αυτόν το γυρολόγο
τον Πρώτο* τον μ@@@κα*                                   *Μηχανικό
πούστειλε τον ηλεκτρολόγο,
διαβατηριούχο άπειρο,
αντί για τον αρμόδιο,
τη βάρδουλα να κλείσει
μην έχοντας ιδέα
τί ακριβώς έκανε δαύτη",

και πρόσθεσε.... "παρέα
να τσακιστούνε αμέσως,
να φύγουν από το καράβι,
έρχεται ο αρχιμηχανικός
ο ίδιος να παραλάβει".

Σαν κάθισε πια ολόισιο
στο πάτο το βαπόρι !
εγώ, συνέχισε ο ηλεκτρολόγος
κανένα δεν τραβούσα ζόρι,
μήτε όταν τον ''Πρώτο'' σκυλοβρίσανε
κι η καλύτερή μου ήταν που μ' απολύσανε
από αυτό το κωλοκάραβο,
το κάτεργο του κερατά...
πολύ αυτό δεν φάνηκε,
μα λίγο σα να κόμπιασε κει δα.

Τώρα του ηλεκτρολόγου,
τελείως άλλαξε η φωνή,
ψιλόβγαινε, ψιλοακούονταν
άγνωστο το γιατί,
σαν κάτι πως θα πάθει
έμοιαζε να φοβότανε
και να τελειώσει τη διήγηση
να βιάζεται φαινότανε...

Αργότερα φέρανε δύτες,
τάπωσαν κάτι τρύπες,
κλείσανε και τη γριά τη βάνα
που δαύτη για όλα έφταιγε

η παλιοπ@@@@άνα.

Για τα μοτόρια μένει, τούτο να πω,
όταν κατάφεραν κι αντλήσαν το νερό...
όλα τους ήταν καμμένα.....

Τζάμπα λεφτά δοσμένα,
βρίζανε οι εφοπλιστάδες...
παλιομεσίτες μασκαράδες
και υπάλληλοί μας στα γραφεία,
που στέλνουν απ’ τα καφενεία,
διαβατηριούχους άσχετους,
τάχα για οικονομία,
κι άπειρους γεφυρο-μαστόρους
χωρίς βέβαια πτυχία.

Για πες μου κάτι τώρα να χαρείς
που όπως εγώ, κι εσύ θα απορείς,
βρίσκεις λογικό αυτό,
άπειρος διαβατηριούχος
να κουμαντάρει...
της θάλασσας το νερό ??