ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ
ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΒΟΣ
Μ' έναν στίχο και λίγη σκουριά
Τα δεμένα πλοία κρατούν ονόματα
κι οι σκιές τους σαπίζουν τη θάλασσα...
Γεωργία Παπαμιχαήλ
Μιά μέρα αργία
χάζευα τη Γεωργία,
ποιήτρια στην οποία
έριχνα ματιές φουριόζες
με τις ωραίες πόζες
στο Πι-Σι ενώ συγχρόνως,
το πάλευα επιμόνως
μπας κι εύρω μίαν άκρη
γιατί κάποιο μου δάκρυ
προκάλεσε η ανάρτησή της,
με το καράβι αλήτης* *Tramp, ελεύθερο
"Γρηγόρης"στη φωτογραφία
που 'ναι για μένα ιστορία,
αφού στην εφηβεία
εδούλεψα κει μέσα
μ' αφέντες δίχως μπέσα...
Δημοτικού είμαι της τρίτης
και μετά μεγάλης λύπης,
τον στίχο της δύσκολα πιάνω,
αν μόρφωση είχα παραπάνω
μάλλον θα τάχα καταφέρει....
''Το μόνο, αυτός, που ξέρει'',
λένε για μένα είν' τα σκοινιά,
να κάνει κόμπους με αυτά,
τις μπίγες ν' αρματώνει* *προετοιμασία για φόρτωση
στα πόρτα* όταν ζυγώνει, *λιμάνια
να κατραμώνει* την κουβέρτα *επαλείφει με πίσσα
και να καπνίζει αβέρτα,
να βάφει να ματσακονάει* *αποσκωρίαση
και στο λιμάνι όταν πάει,
να τρέχει στα πορνεία
μ' όλη την κομπανία
των άλλων κολασμένων
των καταδικασμένων
να ζουν μες τις γαλέρες...
Τις πέτρινες τις μέρες
μου θύμισε η Γεωργία....
Τί 'ταν κι αυτή η αργία !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.