Αλληγορική Μυθοπλασία και η περί Δικαίου έννοια

      -Δικαιοσύνην άσκείν έργω τε λόγω τε Πυθαγόρας              

- Περί δε δικαιοσύνης και αδικίας σκεπτέον Αριστοτέλης 

- Μη ψεύδου Σόλων                                                            

     

Παλαβο-όνειρα κάνουνε λίγο πολύ όλοι οι ανθυποπλοι-ά-ρχοι*

                                                   [στην ατελείωτη δώδεκα τέσσερις τη βάρδια,
και για να ξεφύγουν από την μοναξιά, την καραβίλα,
                                    [και την κλεισούρα….. "αλλού πάνε" μες τα σκοτάδια..

Σαν ισοβίτης κι εγώ, θαλασσοφυλακισμένος, είναι φυσικό
                                                      [που την αγαπημένη μου ονόμασα "Ρεστία",
όνομα της ηρεμίας του βουβού κύματος
                                        [μετά τη λαίλαπα, τον τυφώνα, την άγρια τρικυμία.

Απόμαχος πια και μακριά απ' τις φουρτούνες,
                                                           [τη θύελλα και τον ανεμοστρόβιλο της ζωής,
με τα φανάρια πλοήγησης μου να τρέμουν μισοσβησμένα, αποκοιμήθηκα...
      [και βρέθηκα λέει στον ύπνο μου, σε πεζόδρομο άγνωστης ονειροπεριοχής
με χρώματα... επτά ιριδοχρώματα ν' απωθούν το ένα τ' άλλο,
                                     [και απ' τη ζήλεια μάχη αρχίζουν μεταξύ τους τελικά,
για το ποιό θα πρωτο -φωτο-στολίσει "'κείνη",
                                                  [την αόρατη κάθε νύχτα απ' τους θνητούς θεά,
που πρώτη φορά παρουσιαζότανε μπροστά τους,
                            [η ίδια αυτοπροσώπως όπως και της ψυχής της η ομορφιά...

Εκατόν σαράντα εννιά παραλλαγές του μπλε,
           [όπως και της φύσης είναι "το γραμμένο", κατά κράτος επικρατήσαν
και το κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο,
                                                      [λουλακί, βιολετί... λουφάξαν και σιωπήσαν.

           Ξάφνου άρμα φάνηκε που... τα ξεθωριάζει, τα σβήνει αργά,
                                                            [όλα τα χρώματα, όλα μα όλα και τα οκτώ,
           που σέρνανε στον ουρανό ροδόχρωμα άλογα και οδηγούσε,
                  [η κόρη του Παρμενίωνα, η ροδόχρωμη πανέμορφη θεά... Ω, Ηώ !!

           Ναι, ήταν η Ηώς από των Τιτάνων τη θεϊκή γενιά, η ροδοδάκτυλος
                         [από τις ερυθρές αποχρώσεις, η κροκόπεπλος, που χρώμα δίνει στην αυγή,
           που γέννησε τον Φαέθοντα όπως αναφέρει η γενεαλογία ως γιο του Ήλιου,
                                     [αφού ερωτεύτηκε τον Ωρίωνα που ζούσε στου Υμηττού την κορυφή,
           και που εκτός από τον Ησίοδο την ταυτίζουν με το ξημέρωμα,
                                                                    [όλοι της κλασσικής Ελλάδος οι ποιητές οι τραγικοί..

           Αγγελιοφόρος του Ήλιου τον οποίον προανήγγειλε με το πρώτο φως και...                 

                                             [κατόπιν από το άρμα της έραινε την Γη με ροδοσταμο- δροσοσταλίδες.

           Εκπάγλου καλλονής... οι ποιητές της έδωσαν περίτεχνα επίθετα,
                     [όπως ροδοστεφής, χρυσοπέδιλος και χρυσόθρονος που γεμίζουν κάνα δυό ιστοσελίδες.

Κι εγώ... χαζο-αγνατεύοντας πάνω στη γέφυρα
                     [μ' αμφότερα τα ραντάρ να είναι ιλουμινέιτεντ* συνέχεια ανοικτά,
σε διαφορετικές κλίμακες, την κάθε κόστα*                                                                    *ακτή
                                                              [με σπουδή να σαρώνουν πολύ σχολαστικά,
την ροδοδάκτυλο Ηώ αναζητούσα... μα 'κείνη άφαντη, αόρατη,
                                                                        [άπιαστη, απλησίαστη κάπου μακριά,
κι όταν με τρόπο σήκωνα τα μάτια μου
                                   [ο ερυθρός πυρσός από τον ουρανό τρεμόπαιζε νωχελικά,
παρόλο που σαν ραδιογωνιόμετρο τα μάτια μου
                                                                [το πιθανό της στίγμα έψαχναν μεθοδικά... 

Κι όπως το ύπουλο μωρό της Αφροδίτης, στο ληθαργόνειρο μου
                              [να με λαβώσει ψάχνει, να του ξεφύγω άνισο αρχίζω αγώνα,
γιατί εξόργισα λέει τον Δία* τον κεραυνο-μανή, το Δία τον κεραύνιο                             * ή Ζας ή Δαν
                              [που με χίτμαν*, τον μέγα επόπτη" των Ταρτάρων, Ποσειδώνα,  
με κεραυνούς και με πελώρια κύματα, κτυπούν κι δυό αλύπητα,                                     
                                                    [ασταμάτητα το καράβι μας το "Οσεάνικ Ντόνα"..
και στο τσάκα "μπαίνει" στη μέση η Αθηνά... και πριν σούμπιτοι
                    [βρεθούμε όλοι στον πάτο, λίγη μου δωρίζει απ' τη δική της τη "Σοφία".
 
"Αλαμπάντα κάνω το τιμόνι", σώζω το καράβι 
                 [κι αλλάζω χωρίς διπαράλληλο* και κουμπάσο*, εξ ενστίκτου την πορεία.

Μπουνατσάρισε και το σκηνικό περίεργα, αναπάντεχα αλλάζει                             
                                                                  [το αφουγκράζομαι κι απ' την ονειροπεριοχή 
περνάω σε φαντασιακό, σ' ένα ακαθόριστο πεδίο,
                                       [που, ψέματα να μη σου λέω, αδυναμία έχω στη περιγραφή...
μα πρέπει να σου πω για "κείνη τη μέρα του κακού"
              [που τάραξε την ηρεμία του θεϊκού βουνού κι αγρίεψε ο Ζεύς ο αυταρχικός.

Τη μέρα κείνη... που ερωτεύτηκε ο Άρης την Ηώ 

                                          [καθώς απ' τη περίφραξη του Ολύμπου διάβαινε περαστικός.

             Πυρ και μανία Ήλιος και Αφροδίτη, προδομένη η δεύτερη,

                     [για την τιμή της αδελφής ο πρώτος... και καυγά πα' στο βουνό άκουες φοβερό.

             Ξημέρωσε η Ηώς τη μέρα... σκιαγμένος απ' τις βρισιές του Ήλιου,
                                    [ο Φαέθων χάνει τα γκέμια κι ακυβέρνητα τ' άλογα το πάνε σα παλαβό,
              στο θόλο μπενοβγαίνει τ' άρμα, κλυδωνίζεται, σκαμπανεβάζει σα βαπόρι...
                                                          [μια φαίνεται μια χάνεται σα συννεφιά σε βροχερό καιρό.
 
              Αλλά κι η Αφροδίτη από την άλλη, στάθηκε αδύνατο να το καταπιεί
                                     [αυτή 'ταν πάντα η πρώτη....  καμιά δεν της έβγαινε στην ομορφιά,

              και από "πρώτη" στα καλά καθούμενα "δεύτερη" ??

                                               ["θα την τιμωρήσω" ωρύεται  "τη θρασυτάτη παραδειγματικά..."

   
              Μα κι οι μούσες απ' τη ζήλεια σκάνε... κιτρινίζουν οι εννιά πανέμορφες θεές,
                                                   [όλες σου λέω, με πρώτες και καλύτερες τις Θάλεια και Κλειώ
              κι ακολούθως οι υπόλοιπες, κόρες τής Μνημοσύνης και του Δία,
                       [Πολυμνία, Ευτέρπη, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Καλλιόπη, Ουρανία κι Ερατώ.

 
              Ονειρεμένες τις παρουσιάζουν οι καλλιτέχνες, επί αιώνες,
                                           [στις εικαστικές απεικονίσεις, σαν πανέμορφες αέρινες μορφές,
              και τώρα τί, αυτή η χρυσόπεπλος, μιας μισο-σκοτεινο-φωτισμένης αυγής,
                                               [από το πουθενά, αλλοίμονο, στ' αζήτητα θα οδηγήσει αυτές ??

              Νάσου η Ερατώ (απ' το έρεσθαι κι έρως, εραστής) που στ' άκρα φτάνει,
                                       [μ' ακόντιο στόνα χέρι και μ' ασπίδα στ' άλλο να τήνε πολεμήσει,
              όμως δεν προλαβαίνει τον Ήλιο τον ταχύλαμπρο που στ' άρμα
                                         [προστατεύει την Ηώ κι ορκίζεται ποτέ από 'κεί μην την αφήσει...

              Απογοητευμένες οι Μούσες τότε απευθύνονται σε μάντεις και θεοπρόπους οι μεν,  
                                            [θεσπιωδούς και χρησμωδούς οι δε, η κάθε μιά για τους δικούς της λόγους,
              αμπάριζα παίρνουν μέντιουμ και καφεντζούδες, μάγισσες και χαρτορίχτες....
                          [όπως θα τους λέγαμε σήμερα της αρχαιότητας τους Μάντεις και τους Χρησμολόγους.

             Καμιά ιερομαντεία δεν έδωσε απαντήσεις στις θλιμμένες Μούσες,
                                          [ήξεις αφήξεις, καπνομαντεία, υδρομαντεία και πυρομαντεία (;),
             στη σειρά, κυβομαντεία, ωοσκοπία, βελομαντεία καθόλου δεν βοηθούν                        

                                                [τα ίδιο αναποτελεσματικές στιχομαντεία και πεσσομαντεία. 

             Η περιπλάνηση τους θα τελειώσει όταν στον Κάλχα φτάνουν, προφήτη  απ' τις Μυκήνες,
                                         [μπορεί νάταν κι απ' τα Μέγαρα, γέννημα πάντως των Αμυθαονιδών

             Μόνο αυτός τί συνέβαινε με την Ηώ και τον Άρη βρήκε, ότι αυτή η μικρή...
                  [καρδιά τούκλεψε και μυαλό, μόνο αυτός, ο κορυφαίος στην ερμηνεία των οιωνών,
            και δικαιολογεί τον φωτοδότη που προστατεύει την μικρούλα του
                             [με κάποιον Ιππόλυτο να την φυλάει, "εν υπογείω εις Κιθαιρώνα σκοτεινόν",
             απ' όπου η δροσερή θεά αργότερα να δραπετεύσει καταφέρνει...
                                      [κι ωσάν χαμένη, να περιφέρεται θεάται σέ ένα δρόμο πεζών θνητών...

            Και να, σημάδι των θεών... που σήμα θάχει και σπεύδουν από τον Όλυμπο,       
                           [να την μαζέψουν, όπως περιγράφονται ευκρινώς στο ημερολόγιο των θεών,
            με λεπτομέρειες οι κινήσεις της, όταν η μικρή φυγάδα με ανακούφιση
                                        ["ανύψωσε αντικείμενον τι που στο μέλλον θα ονομάζονταν κινητόν". 

            Τότε ήταν που έμαθε ο Άρης "ποιάν" είχε ερωτευθεί και κατάλαβε
                                         [ο παρορμητικοεπιπόλαιος γιατ' ήτανε απ' τον Ήλιο τόσο μισηττός.

            Πού νάξερε ο δύστυχος ότι ο Κυκλοέλικτος Χρυσοκόμης Ήλιος, 
                  [ήταν αδελφός της, ο κατά τους Όμηρο και Σωκράτη* ένας εκ των Ολυμπίων θεός,        *Απολογία

            ο κατά τον Ορφέα Κυκλικός Χρυσολύρης κι Αυτοφυής Πυρόεις, σύμφωνα όμως

                         [με 'κείνον, τον άμοιρο αγνοούντα, κτητικός, άτρωτος και άκρως εκδικητικός!!

              
            Μα όταν δακρυσμένη είδε την Ηώ, έκλαψε κι ο περίλαμπρος ακόμα,
                                                           [για συμπαράσταση δε κρύβεται κι η δεύτερη Σελήνη,    *Ελλ. Μυθολογία
           σαν συνειδητοποίησε τον πόνο που προκάλεσε, φυλακίζοντας τ' ατίθασο,
                 [το βασικό της ένστικτο και πως για τα δάκρυά της, φέρει ακεραία την ευθύνη.

            Μα κι ουρανός άρρωστος δείχνει, πληγώθηκε θαρρείς βαριά
                                      [και στο πένθος βούτηξε, γκριζάρισε και χλώμιασε, ολάκερη μαράθηκε ή φύση....

            Ησυχία δε βρίσκει ο παντοδύναμος θεός, οι Ερινύες Τισιφόνη, Μέγαιρα και Αληκτώ, 
                   [τον βασανίζουνε τώρα αλύπητα και διαφορετικό τρόπο επιλέγει κάθε μία να τον τιμωρήσει.

           
            Όταν όμως κρύβονται και τ' αστέρια, καθόλου στον Δία δεν αρέσει που παρακολουθεί,  
                                 ["ος τα πανθ’ ορά" και απ' τη τροχιά του, το δεύτερο φεγγάρι "τραβάει" έξω.

           Τότε... το 5.000 π.Χ. από την έκρηξη της Αφροδίτης είχαν δημιουργηθεί...
                        [δύο φεγγάρια όμως καμιά πληροφορία δεν βρήκα, έτσι πολλά να πω δεν θα μπορέσω,
           μόνο ότι μικρότερο, της γνωστής σε 'μας μυστηριακής Σελήνης, ήταν
                                                       [κι ότι αφού έπρεπε κάπως να το λένε.... το ονοματίσανε Αστερία.
 
           Για να παρηγορηθεί ο Ήλιος, λόγω της Ηούς, το φεγγάρι ο Δίας στη γη
                  [εκσφενδονίζει, που σκάει στην Ατλαντίδα πάνω και την εξαφανίζει... 
                                                                                                 [μα αυτά ήταν κείνων των καιρών σημεία !

          Η αιτία που έζησα όλα αυτά είναι πως... όταν στην Αφροδίτη γυρνάει        
                   [μετανιωμένος ο Άρης... τότε επιτέλους ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου η Ηώς,

          κι ένας μεγάλος έρωτας θ' αρχίσει που να μην έχει τέλος επιδιώκω,
                                [βάση του νάχει το δίκαιο, την ειλικρίνεια και βέβαια το "Όλα στο Φως" !

 Καθημερινά έρχεται τώρα η λευκόπτερος θεά.....στ' άρμα με παίρνει,
                                             [και πάνω από τα ψέματα και την  υποκρισία ουρανο-πετάμε,
τον χρόνο γυρνάμε πισω-μπρός, στο νοερό ταξίδι, δράσεις, στιγμές θνητών
                                                         [εξερευνούμε, στα μονοπάτια τ' άγνωστα που τραβάμε.

Χτες αυθόρμητα μούπε η Ηώς... πρώτη φορά το στόμα μου φιλώντας,
                                                                                    ["...με το άρμα μου που θέλεις να σε πάω ?"

Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου της απαντώ, "μα που αλλού ?
                                          [στη δεκαετία του 2010 που τόσο αγαπάω, αλλά και που πονάω,  
γιατί 'ναι η εποχή που οι Μεγάλοι Αδελφοί με τους κατουρημένους ή μη,
              [το "περί δικαίου" αίσθημα ποδοπατήσαν, και στη βρομιά όλοι τους βουτηχτήκαν,
και την "αλήθεια" τραβώντας την απ΄τα μαλλιά φτύσανε, 
                [κι αδικήσανε ώστε να μην αναγνωρίζεται τόσο που την διαστρεβλοχειριστήκαν.

 Λες και σταμάτησε η φυλή, φαίνεται, να βγάζει πια χαρισματικούς,
                                                                   [κάποιον Αισχύλο ας πούμε... ή κάποιον Σοφοκλή, 
μια νέα Αντιγόνη να γραφτεί, ώστε όπως και στους προγόνους, το "Δίκαιο"
        [στους νεοέλληνες, "πιστεύω" να γενεί... αυτό είναι επείγον κάποιος να τους το πει !

            Ποιός να θυμάται το "γιατί" στην αρχαιότητα,                                          
                                                 [στου Κάδμου τη Θήβα, για το "Δίκαιο", πόλεμος έγινε αιματηρός,
            όταν ύπουλα συνωμοτήσανε τα βασιλόσογα, γιατί έτσι συνέφερε,                                                                                [τον θρόνο του να χάσει ο Πολυνείκης....  του Οιδίποδα ο νεότερος ο γιος
            και καθώς την αδικία συνεχίζουν, στο Άργος τον εξορίζουν, που του βασιλιά τη κόρη
                          [παντρεύεται τυχαία, μα σαν μαθαίνει πόσο αδικήθηκε ο δικός του ο γαμπρός,
            τούρκος γίνεται ο πεθερός και μ' άλλους έξη συμμάχους του κι αυτός επτά,    *Επτά επί Θήβαις
                          [ν' αποδώσουνε σπεύδουν δικαιοσύνη και πάνε τον θρόνο να πάρουν πίσω.
            Μα φαλάγγι τους πήραν οι Θηβαίοι, ο γαμπρός σκοτώνεται,
                                [ο πεθερός φεύγει απειλώντας τους, "...φεύγω μα έτσι δεν θα τ' αφήσω..."

            Και το λόγο του όντως κράτησε σε χρόνους δέκα...

                                 [που Αργείοι και Σύμμαχοι ξαναχτυπιούνται με τους Θηβαίους με μανία,

            νικά η συμμαχία των επτά, το Δίκαιο θριαμβεύει,
                           [και στο γιο του Πολυνείκη πια Θέρσανδρο, της Θήβας δίδεται η Βασιλεία !!

Πριν και πάνω απ' όλα οι Έλληνες, άπειρες ιστορικές πηγές το καταγράφουν,
                                                                     [ότι πάντα ήταν με την πλευρά τ' αδικημένου...
πότε και πώς ψεκαστήκανε, στραβωθήκαν και κουφαθήκαν στους νέους καιρούς,

          [άλυτο θα μείνει πρόβλημα και μιά μετάλλαξη θα σούλεγα άνευ προηγουμένου.

Με μυστικά κονκλάβια, πρακτόρισσες που ονόματα δεν θ' αναφέρω,
                                                     [λαθρακουστές, νιτζαμούριδες  και φατσασκεπασμένους,
καρτέλ με διαιτητές παραγο-ανήθικους, αργυρώνητους νοθοερμήδες,
      [και επίορκους συντονιστές, αλυσοδέθηκε η "αλήθεια", κατάρα στους μασκαρεμένους.

Τι να σου κάνω κι εγώ... τρομοκρατήθηκα σαν είδα πόσο ξεχαρβαλωμένη
                                                     [και πειραγμένη σε όλα τα γρανάζια ήταν η παλάντζα,
έτρεξα στον ηλεκτρικό... τώρα οι νεοέλληνες το λένε και μετρό, 
                        "βοήθα λέω μάνα μ' να φτάσω στο Περαία... γρήγορα να μπω στη λάντζα..."

Ναυτολογήθηκα στο πιτς φυτίλι, αβάλιτσος, πανικόβλητος, εξαπατημένος,  
                    [απροστάτευτος κι απογοητευμένος, για να γλυτώσω ξαναμπήκα σε γκαζάδικο...
το θλιβερό το τσίρκο, να μη βλέπω πια, με τους παλιάτσους, το θέατρο σκιών
                                             [και το υποχρεωτικό μαράζωμα των ηλικιωμένων μέσα στο άδικο.

Τα μούτρα μου πατώντας... του βαποριού ανέβαινα τη σκάλα
                                       [όταν δίπλα μου παρκάρει της λευκοπτέρου Ηούς το άρμα,
ένα χεράκι απαλό με σταματά... "μόνη μη με αφήνεις, λέει,
                          [δεν είναι λύση η παραίτηση ή το φευγιό... μη κάνεις τέτοιο πράμα,
μείνε... μαζί να πολεμήσουμε, το δράκο να ξεμπροστιάσουμε,
               [καταγγέλλοντας, ότι της ηθικής φορτία αβαριάζει, μ' ακόντιο τη γραφίδα,
αμείλικτα κοινοποιώντας, όσα καράβια για να εισπράξουν την ασφάλεια
                          [τεχνηέντως εξωκείλουν, και όσες ατασθαλίες απ' το άρμα μου είδα"...

Επίλογος

        Αρόρα..... η Μορν...... ή Κοκρόϊ...... ή Ντέιλάϊτ ,

                                                             [πάμπολλα άλλα, όπως η Ηλιαυγή, ή Ντον,  

           είν' μερικά ονόματα, που δίνουν  ανά τον κόσμο,

                                       [στη Ροδοδάκτυλο την αγαπημένη απάντων των λαών,  

          που την λατρεύουν και τιμούν με τρόπους διάφορους

                                                             [ποικίλους, γιατί διαλύει.... νικά το σκότος,

          και στη μυθολογία κάθε φυλής ή κάθε έθνους

                                                                            [ο ρόλος της πάντα είναι ο πρώτος.

          Παντού ίδια η χρυσόσκονη που παράγει και με την φαντασία του την τυλίγει
                                                   [κάθε λαός... ως τα πιο μακρινά κι απίθανα μέρη του Πλανήτη,
          απ' το Μοντεβιδέο, Ούρουγουαη και Ανκορέιτζ, Αλάσκα, έως το Μπαριγκίν
                          [της Νoριγκέ, της Γιοκoχάμα στη Νιπόν, και ως του Τέξας το Κόρπους Κρίστι. 

          Σκοτάδι... κι ήρθε η στιγμή που με το άρμα της να φύγει πρέπει,
                            [το φως για να χαρίσει το πολύτιμο, τη γη να ξημερώσει, τη φύση να ροδίσει.

          Επέστρεψε αφού βεβαιώθηκε πως όλοι στο φως ήταν λουσμένοι και μούπε...
                          ["σ' ακούω, πες μου "τα πάντα όλα"... πες μου πως πάν' τα πράγματα εδώ,
          πιάσανε κάνα λαμόγιο ή κάνουν οι βιγλάτορες πως δεν ξέρουν... 
                     [πέσταμου όλα και σκέψεις σου ακόμη,     
                    
                                            [να τα γράψουμε όλα από σήμερα 2 Νοέμβρη του 2018. 
                                                                   (πατήστε για τη συνέχεια εδώ)

* "Είμαι ευγνώμων για την Ελληνική Μυθολογία. Το αυτό και για την γλώσσα που έμαθα να ομιλώ την Ελληνική... Την Νοηματική γλώσσα, που το σημαίνον δηλαδή η λέξη, και σημαινόμενο δηλαδή αυτό που εκφράζει η λέξη (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση.
Που ο πλούτος της δίνει εργαλεία στο συλλογισμό να πειραματιστεί, επιχειρώντας ακόμα και για δημιουργία νέων λέξεων, προκειμένου να εκφραστεί ή ν' αποδοθεί με ακρίβεια η σκέψη και το συναίσθημα. Ελπίζοντας ότι θα έχω την επιείκεια, όποιων αναγνωστών υπάρξουν... Μετά τιμής  Π. Ματαράγκας και Αληκτώ* 

* Αληκτώ, η χθόνια θεά που κατοικούσε στον Άδη και κατεδίωκε όσους διεπράτταν ηθικά εγκλήματα ή εγκλήματα κατά της φυσικής αρμονίας και τους τιμωρούσε. 

Σημειώσεις:

 *Ηώς : Η θεά της αυγής και σύμφωνα με την μυθολογία… αιώνια ερωτευμένη!! Αγγελιοφόρος του Ήλιου τον οποίον προανήγγειλε με το πρώτο φως ανοίγοντας με τα ροδόπηχα χέρια της την θύρα της ανατολής... 

* Ανθυποπλοι-ά-ρχοι,  Για κάποιο άγνωστο σε μένα λόγο πολλοί από τα πληρώματα που είναι από διάφορα μέρη της Ελλάδος στο πληθυντικό τo ανθυποπλοίαρχος το τονίζουν στη παραλήγουσα.... Αυτό έκανε και ο χαμένος παλιός φίλος Δημήτρης Ψαθάς, ο λοστρόμος του "WORLD INTEPEDENCE" (1964) από τη Μήλο ή Νάξο, (που να θυμάμαι πια) και μια και ήρθε η κουβέντα θέλησα κατά κάποιο τρόπο να τον τιμήσω αναφέροντας το όνομά του..

*Διπαράλληλος :  Είναι όργανο το οποίο χρησιμοποιείται για την εύρεση στοιχείων πάνω στους ναυτικούς χάρτες. Ενίοτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως χάρακας για την χάραξη πορείας πάνω σε αυτούς. Παραλληλίζοντας την πορεία του σκάφους με το διπαράλληλο μπορούμε να τη μεταφέρουμε μέσα στο ανεμολόγιο και να βρούμε τις μοίρες πλεύσης του πλοίου προς το σημείο κατάπλου.

*Κουμπάσο : Όργανο ναυτικό, μεταλλικό στο σχήμα Λ (σαν διαβήτης με δύο πόδια, απλά) όπου μετράμε στους ναυτικούς χάρτες τις αποστάσεις.

* Επτά επί Θήβαις, είναι ο τίτλος τραγωδίας του Αισχύλου. Αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου για τον Θηβαϊκό κύκλο και το μοναδικό έργο της τριλογίας που σώζεται έως σήμερα Παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 467 π.Χ. και με το έργο αυτό, ο Αισχύλος κέρδισε τον ποιητικό αγώνα που πραγματοποιήθηκε κατά το πρώτο έτος της 78ης Ολυμπιάδας.  

*Αντιγόνη, αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή που παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια του 441 π.Χ.. Το θέμα της προέρχεται από τον Θηβαϊκό κύκλο.

* Δεύτερη Σελήνη, Όταν η Επιστήμη επιβεβαιώνει την Μυθολογία. Μια νέα και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρία για τη διαστημική μας γειτονιά ανέπτυξαν ερευνητές στην Ελβετία. Όπως υποστηρίζουν, κάποτε η Γη διέθετε όχι έναν αλλά δύο δορυφόρους – τη Σελήνη και έναν μικρότερο. Κάποια στιγμή η «μικρή» Σελήνη προσέκρουσε στη μεγαλύτερη «αδελφή» της δημιουργώντας τον φυσικό μας δορυφόρο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.  Η εξήγηση της "διχοτόμησης" δίνει νέα τροπή στην υπόθεση. Είναι η νέα θεωρία του "δεύτερου δορυφόρου της Γης", που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature» και που έρχεται να δώσει απάντηση σε ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ και χρόνια την επιστημονική κοινότητα. 

Η ορατή πλευρά της Σελήνης είναι επίπεδη και γεμάτη κρατήρες ενώ η αθέατη διαθέτει ορεινούς όγκους ορισμένοι εκ των οποίων έχουν ύψος τριών χιλιομέτρων.  Λαϊνάς Θοδωρής / tovima.gr

  apo trello ki apo mikro...