ΤΟΤΕ, ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ (2)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ

    ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΒΟΣ

Σαν Κωπηλάτης σε γαλέρες

εκεί που άφησα κομμάτια της ζωής μου

Ξαναμπήκα νοερά
μέσα στο πλοίο,
να γράψω της ζωής
ετούτο το βιβλίο,
και με βαλίτσα
το μυαλό μου...
θα έλεγες κρυφά
κι από τον εαυτό μου.

Από συνήθεια μου παλιά
κοίταξα προς τα κατάρτια,
και μπερδεμένα είδα,
πάνω εκεί στα ξάρτια
τα παλαβά, τρελά,
και ξεχασμένα όνειρά μου,
που τότε στη νιότη
τη χαμένη τη δικιά μου,
για χρόνια έκανα
μες τα σκοτάδια,
στη δώδεκα-τέσσερις
τη σκυλίσια* βάρδια.                            *Dog watch

Τώρα γιατί γυρίζω πίσω
σε ό,τι πάντοτε μισούσα,
δεν μπορώ να το εξηγήσω
λες κρυφά να τ’ αγαπούσα ?

Αναπάντητη απορία,
λες να έχω κάτι πάθει,
οι πνιγμένες με τα χρόνια
μες της θάλασσας τα βάθη

οι αναμνήσεις οι κακές
μου το παίζουν ζωντανές,
θυμίζοντας την ιστορία μου,
την καταδίκη-τιμωρία μου,
και να μου λεν έφτασε η ώρα,
για τον κακό μου τον καιρό

να διηγηθώ εδώ και τώρα

κι απ' τα δόντια έξω εγώ να πω

για κείνες τις καρικατούρες,

εκείνες τις θλιβερές
των συμφερόντων μούρες....

Στ΄αυτιά μου λες βογκούν

οι αόρατες τσαμαδούρες,
σ' ομίχλη, στο Ίνγκλις τσάνελ*          *English channel -Μάγχη
και όλο το ξεφτιλισμένο
το ελεεινό το πάνελ
να... φανερώνεται και πάλι,
ξεδιάντροπα μπροστά μου,
κι αισθάνομαι μια μέγκαινη 
να σφίγγει τη καρδιά μου,
για τα παλιά εκείνα,
τα μόνιμα βάσανά μου.

Κάποτε τη συνήθισα αυτή
τη μακροχρόνια καταδίκη
που μου επέβαλε η ζωή
χωρίς βεβαίως δίκη
και υπομονετικά εξέτισα
σαν κωπηλάτης σε γαλέρες

του Μπαρμπαρόσα,
με τυχοδιώκτες, λέρες,
μα, και με ανθρωπιστές,
και με νοικοκυραίους,
με πολλούς δε αλλόθρησκους
Μουσουλμάνους Βουδιστές Εβραίους.

Παρότι μ' έπιανε ναυτία,

πολλές δεκαετίες φύγαν,

πώς ενώ τη τύχη μου έβριζα
μ' έκπληξη είδα... κι είδαν,
ότι περιέργως τελικώς
παρά την τύχη πούβριζα,

έμεινα, έγινα ναυτικός.

Απίστευτο κι αστείο ήταν

ότι απέκτησα την εμπειρία
να κουμαντάρω επιδέξια
στα δύσκολα, τα πλοία.

Σε τρικυμίες, όταν καιρός
άρχιζε να μας στριμώγνει,
με παροτρύνανε να πάρω

από τον πηδαλιούχο το τιμόνι.

"Αυτός που εξουδετερώνει"
λέγαν την λύσσα των κυμάτων".
δεν κάνω τον "Μαγγιώρο"
εκ ναυτών τάμαθα αγραμμάτων
και όχι εκ καθηγητών μου
πολυπτυχιοσπουδαγμένων,
ενίοτε παραθυροδιορισμένων.

Το σίγουρα απίστευτο ήταν
πως καπετάνιος απ' την Κρήτη,

τον κίνδυνο μούμαθε
να εντοπίζω με τη μύτη...

Ξενύχτης από τον τζόγο,
στη γέφυρα είχε ανέβει,
κι εκεί τρελάθηκα με κάτι
παράξενο που συνέβη,
μύρισε σαπίλα ζούγκλας,

χρόνια ταξίδευε στα μέρη αυτά, 
πλησιάζουμε φώναξε, ξυπνάτε,
κάπτεν είπαν, είναι ακόμα μακριά…''


Πού τόξερες Καπτά Μήτσο
ρωτούσαν με ενοχή λίγο μετά,
κάποιες οργιές ακόμη και

θάχαμε πέσει στα ρηχά ! ''